آموزش دریبل زدن در بسکتبال

مهارتهای دریبل

دریبل با دست کشیده و خم شدن مچ و انگشتان، انجام می‌شود. توپ با انگشتان و بخشی از کف دست که در نزدیکی انگشتان است ، کنترل می‌شود (توپ باید از کف دست و به اصطلاح پاشنه آن دور نگاه داشته شود) انگشتان براحتی باز شده و باید دور توپ را فرا بگیرند (شکل 3- 9). حفظ حداکثر تماس دست با توپ، مهم است. قوانین بسکتبال ایجاب می‌کند که دست روی توپ قرار گیرد ، دریبل تا موقعی قانونی فرض می‌شود که دست حالت عمومی خود نسبت به توپ را حفظ کند و برای حمل توپ در زیر آن قرار نگیرد. هنگام شروع دریبل، قبل از حرکت پای محور، توپ باید از دست رها شده باشد. بطور جدی توصیه می‌شود که دریبل کردن با یک توقّف سریع، خاتمه یابد (شکل 3- 10) این توقف عموماً به عنوان بهترین روش اجتناب از تخلف گام‌های اضافی (رانینگ)، آموزش داده می‌شود در حالی که باعث حداکثر استفاده از زمان و مکان برای پاس و شوت، نیز می‌شود.

شکل 3- 9

شکل 3- 10

بازیکنان باید از هر دو دست برای دریبل استفاده کنند. به آنان برای افزایش توانایی دریبل با دست ضعیف کمک کنید اما هر زمان ممکن است از دست قوی خود استفاده کنند. آنها در حالی که با فاصله نزدیک دفاع می‌شوند، باید همواره از دست دور از مدافع برای دریبل استفاده کنند. در این‌حال بدن و دست دیگر وظیفه محافظت از توپ را به عهده دارند. آنها باید توپ را پایین و یک طرف بدن نگاه دارند و حالت ایستادن صحیح را حفظ کنند. (شکل 3- 11).

راهبرد در دریبل

دریبل کننده همواره باید با هدف در زمین حرکت کند. این قانون اصلی دریبل است. هنگام دریبل به طرف سبد، دریبل کننده از مدافع عبور می‌کند. در این حال هدف او استفاده از یک دریبل برای کسب امتیاز است. از زمین زدن توپ بدون تغییر مکان (که انداختن توپ نامیده می‌شود) باید جلوگیری شود. بهترین زمان برای نفوذ با دریبل، بلافاصله بعد از دریافت پاس است این انتخاب از دریبل بافشار جلوگیری می‌کند.

شکل 3- 11

راهنمایی کلیدی دیگر، اجتناب از تنگنا هنگام دریبل است. بازیکنان باید از دریبل کردن بین دو مدافع اجتناب کنند و با نگاه کردن به مدافعان و اجتناب از رفتن به گوشه‌های زمین از قرار گرفتن در تله، خود را در امان نگاه دارند (شکل 3- 12).

بازیکنان باید نیروی حرکت دریبل خود را بالا نگاه دارند و دریبل خود را با یک پاس یا شوت و ترجیحاً بعد از یک توقّف سریع به پایان رسانند. دریبل کننده باید از حرکت مناسب در زمان مناسب استفاده کند و تمام زمین شامل هم تیمی‌ها و مدافعان را زیر نظر داشته باشد.

شکل 3- 12

انواع دریبل

نوع صحیح دریبل باید در زمان مناسب مورد استفاده قرار گیرد. دریبل کوتاه یا کنترلی در نزدیکی دفاع و دریبل بلند یا سرعتی در مکان بازو برای پیشروی با توپ، انتخاب مناسب است.

دریبل کنترلی

دریبل کنترلی یا کوتاه اولین و آسانترین دریبل برای آموزش به بازیکنان است. آنها باید از حالت ایستادن با پاهای جلو و عقب استفاده کنند، در حالی که پای سمت توپ عقب باشد. دست مخالف برای حفاظت از توپ در مقابل مدافع استفاده می‌شود. از دست نباید برای هل دادن مدافع یا قلاب کردن پشت او استفاده کرد، بلکه کار آن فقط محافظت از توپ است. حالت حرکت بدن نوعی سُر خوردن مشابه حرکت در دفاع است. بازیکنان باید بوسیله دریبل در یک طرف بدن، دور از دسترس بازیکن مدافع و با نگهداری توپ در پایین، آن را حفظ کنند.

دریبل سرعتی

دریبل سرعتی یا بلند در گام بعد آموزش داده می‌شود. بازیکنان باید توپ را جلو بدن هل داده و در پی آن بدوند و توپ را همواره جلو بدن حفظ کنند. توپ باید بلندتر دریبل شود (نزدیک کمر) تا سرعت بیشتری به دست آید. لازمه سرعت بیشتر، فاصله بیشتر آن با بدن و ارتفاع بیشتر آن در حال هل دادن است.

دریبل با تغییر سرعت

این دریبل با تغییر سرعت همواه است و نوعی حرکت توأم با توقّف و شروعهای متوالی است. هنگام کم کردن سرعت یا توقّف، دریبل کننده باید قدری بدن را راست نگاه دارد تا مدافع آرام شود. در هنگامی که مدافع سرعت را کم کرده یا متوقّف شود، زمان عبور از مدافع است. این نوعی دیگر از حرکت آهسته و سریع، برای گشودن راه و آزاد شدن از مدافع است.

حرکت  سر وشانه

این حرکت پیشرفته است و برای عبور از مدافع با استفاده از دست قوی‌تر، دریبل کننده است (شکل 3- 13)

توپ با دستی که دریبل کننده ترجیح می‌دهد، کنترل می‌شود. سپس حرکت با فریب در جهت مخالف با حرکت زیگزاگ روی پای مخالف همراه با فریب سر وشانه در آن جهت، ادامه می‌یابد. آهنگ حرکت توپ با این حرکت حفظ می‌شود عبور از مدافع از پای جلویی انجام می‌گیرد. ترتیب گام‌ها راست، چپ، راست (هنگام دریبل سمت راست بدن) است. مزیت این حرکت فریبنده، امکان دیدن دفاع در حال انجام دریبل و عبور از مدافع با دست دلخواه است. شماره‌گذاری برای این دریبل برای فرد راست دست بدین صورت است(1) فشار روی پای‌ راست در حال دریبل، (2) فریب به سمت چپ با پا، سر وشانه، (3) برداشتن یک گام بلند با پای راست در حال هل دان توپ به جلو، (4) برداشتن گام با پای چپ و رفتن به سمت سبد.

شکل 3- 13

دریبل ضربدری همراه با قریب بوسیله سر وشانه

این دریبل از انواع پیشرفته است. در این دریبل، توپ با حرکت ضربدری از دست قوی‌تر به دست دیگر منتقل می‌شود در حالی که دریبل کننده طوری از مدافع عبور می‌کند که روی او همواره به سمت مدافع باقی بماند. (شکل 3- 14) این حرکت مشابه مهارت قبل آغاز می‌شود.

شکل 3- 14

دریبل ضربدری پایین نگاه داشته می‌شود و همزمان با تعویض دریبل، حرکت زیگزاگ از جهت دلخواه به جهت دیگر انجام می‌شود: ترتیب گام‌ها در حرکت از راست به چپ، راست/ چپ/ راست/ چپ و در حرکت از چپ به راست عکس این حالت می‌باشد. تعویض دریبل باید هماهنگ با حرکت پاها باشد. دریبل باید قبل از نزدیک شدن بیش از حد مدافع به دریبل کننده، انجام شود. این حرکت همزمان با حرکت سر وشانه است. شماره‌گذاری برای فرد راست دست بدین صورت است:

(1) پا، سر وشانه به سمت چپ، (2) برگشت به راست (گام کوتاه)، (3) گام کوتاه با پای چپ همزمان با دریبل ضربدری در جلو بدن از راست به چپ و (4) عبور دادن پای راست از جلو مدافع و رفتن به سمت سبد.

دریبل ضربدری

نام دیگر این دریبل را می‌توان دریبل با تغییر جهت، دانست و از حرکت‌های اصلی در زمین است.

هنگامی که فضای کافی بین مدافع و دریبل کننده وجود داشته باشد و دریبل کننده دارای سرعت کافی باشد از این دریبل استفاده می‌شود (شکل 3- 15). در این دریبل، توپ بسرعت و در ارتفاع کم، از جلو بدن با فشار دست عبور داده می‌شود. مهارت صحیح هل دادن توپ از راست به چپ (یا برعکس) است هنگامی که حرکت زیگزاگ از راست به چپ (یا برعکس) انجام می‌شود. مورد استفاده این دریبل زمانی است که مدافع برای سد کردن راه دریبل کننده بیش از اندازه به سمت راست دریبل کننده، متمایل شده باشد. به بازیکنان آموزش دهید قبل از زیاد نزدیک شدن مدافع، حرکت خود را انجام دهند.

دریبل با حرکت دورانی سریع

این دریبل که نام دیگر آن گردبادی است، برای حداکثر محافظت از توپ هنگام دفاع با فاصله کم از طرف مدافع استفاده می‌شود. در حین انجام این دریبل بدن بین توپ و مدافع حفظ می‌شود همان گونه که در شکل 3- 16 نشان داده شده است.

شکل 3- 15

ضعف این حرکت در آن است که دریبل کننده، در مدتی کوتاه دید خود را نسبت به مدافع و هم تیمی‌های خود از دست می‌دهد و ممکن است در خطر تله جانبی بدون دید یا دفاع دو علیه یک قرار گیرد. کار پا در این دریبل شامل توقّف سریع چرخش پشتی و حرکت زیگزاگ از راست به چپ (یا برعکس) است. همزمان با چرخش ? 270به پشت روی پای چپ (یا راست) دست راست (یا چپ) همراه با چرخش بدن توپ را به دنبال خود می‌کشد تا چرخش به پایان برسد و اولین گام با پای راست (یا چپ) به زمین برسد. توپ نزدیک بدن نگاه داشته می‌شود. حرکت کشیدن توپ مشابه کشیدن تپانچه از غلاف است. بازیکنان را وا دارید توپ را محکم نگاه دارند تا از دسترس مدافع یا ضربه او در امان بماند. بعد از اتمام چرخش به عقب، دریبل با دست دیگر ادامه می‌یابد و زیر نظر گرفتن همه زمین بازی، دوباره حاصل می‌شود. جهت حرکت از زاویه خود به سمت راست به سمت چپ (یا راست) تغییر می‌کند، همزمان با این که دریبل از دست راست به چپ (یا برعکس) تعویض می‌شود.

شکل 3- 16

دریبل کشویی

دریبل کشویی برای عقب نشستن از تنگنای حریف، انبوهی دفاع و یا تله استفاده می‌شود(شکل 3- 17). هنگام دریبل با دست راست (چپ)، بازیکن باید اقدام به دریبل کشویی کند در حالی که پای چپ (راست) او جلو قرار دارد، سپس با سرعت در یک حرکت سُر خورنده برای آزاد شدن از مدافعان به عقب حرکت می‌کند. بعد از استقرار مجدد با حفظ فاصله با دفاع، از هر نوع دریبل برای نفوذ و عبور از مدافع، می‌توان استفاده کرد. مشخصاً دریبل ضربدری مناسب‌ترین دریبل بعد از دریبل کشویی است.

شکل 3- 17

دریبل از پشت کمر

یکی از محبوبترین دریبل‌ها، دریبل از پشت کمر است. این دریبل برای تغییر دست مطلوب به دست دیگر (ضعیف‌تر) و عبور از مدافعی که بیش از اندازه به سمت راست(چپ) مایل شده است، به کار می‌رود. این کار با اندکی تغییر مسیر به چپ(راست) و عبور از سمت چپ (راست) دریبل کننده، انجام می‌شود. همزمان با جلو گذاشتن پای چپ(راست) توپ از پشت کمر و از راست به چپ (یا برعکس) منتقل می‌شود و برای ادامه دریبل زیر دست چپ(راست) قرار می‌گیرد. هماهنگی دریبل و حرکت پا با ترسیم یک حرکت رفت و برگشتی V شکل، انجام می‌گیرد؛ بازیکنان با یک دست حرکت دریبل به جلو و عقب انجام می‌دهند در حالی که پای مخالف آن دست جلو قرار دارد. بعد از امکان دریبل به جلو و عقب، می‌توان توپ را همزمان با برداشتن یک گام با پای چپ از پشت کمر عبور داد (شکل 3- 18).

شکل 3- 18

دریبل از بین پاها

این دریبل برای دوری جستن از دفاع بیش از اندازه متمایل به یک سمت و تعویض دریبل از یک دست به دست دیگر، استفاده می‌شود. هنگام دریبل کردن با دست راست، می‌توان توپ را از بین پاها عبور داد و دریبل را با دست چپ ادامه داد، در حالی که هر کدام از پاها جلو قرار دارد (خصوصاً با جلو گذاردن پای راست). عکس این حرکت برای دریبل با دست چپ قابل استفاده است. توپ پایین نگاه داشته شده و با حرکت سریع و فشار قوی از بین پاها عبور داده می‌شود. (شکل 3- 19) هماهنگی بین دریبل و حرکت پا را می‌توان بدین صورت آموزش داد که بازیکن به آرامی به جلو حرکت کند و در این حال توپ به صورت عرضی از بین پاها عبور داده شود.

شکل 3- 19

نکته‌های مورد توجّه مربیان درباره دریبل

• سر خود را بالا نگاه دارید، همه زمین را زیر نظر داشته باشید.

• توپ را با انگشتان و سطح مجاور آن، کنترل کنید.

• هنگام اتمام دریبل، از توقّف سریع استفاده کنید.

تمرین‌های تسلط بر توپ

پاس دادن دو نفره همراه با حرکت

هدف: آموزش مهارت پاس دادن و دریافت آن در حال حرکت و در مقابل یک مدافع.

تجهیزات: یک توپ و فضایی به قطر 5/4 الی 6 متر برای هر دو نفر.

روش: بازیکنان را در گروه‌های دو نفره در یک منطقه از زمین سازماندهی کنید؛ یک نفر پاس دهنده و دیگری دریافت کننده.

دریافت کننده به فضای خالی می‌رود در حالی که پاهایش در هواست، توپ را دریافت می‌کند؛ توقّف سریع می‌کند؛ رو به پاس دهنده، حالت تهدید سه گانه به خود می‌گیرد. پاس دهنده، دریافت کننده بعدی می‌شود. تمرین شامل تداوم این پاس دادن و دریافت کردن می‌شود. (شکل 3- 20). تمام قوانین پاس دادن و دریافت کردن آن، تمرین می‌شود.

شکل 3- 20

پاس دادن به دیوار

هدف: تمرین کنترل توپ فردی و مهارت‌های آن بدون کمک هم تیمی.

تجهیزات: یک توپ برای هر بازیکن و یک دیوار یا وسیله برگرداندن توپ.

روش: همه پاس‌های اصلی را در مقابل دیوار، می‌توان تمرین کرد. یک هدف نیز، می‌توان روی دیوار اضافه کرد. «تاس یک» که یک وسیله تجارتی است و کار آن باز گردانیدن هرچه به آن برخورد می‌کند، است، خصوصاً برای تمرین این مهارت، مفید است. این وسیله با بازگردانیدن توپ، پاس خوبی به پاس‌‌‌دهنده اولیه می‌‌‌دهد و اگر پاس غیر دقیقی داده شود، آن را آشکار می‌کند. این پاس‌ها باید تمرین شود: سینه، زمینی، بالای سر، بیس‌بالی و فشاری. به آنها یادآوری کنید که در حالی که پاهایشان روی زمین است پاس دهند و هنگامی که پاهایشان در هوا قرار دارد، توپ را دریافت کنند.

دریبل کردن

هدف: آموزش مهارت‌های دریبل.

تجهیزات: یک توپ برای هر صف(حداقل) و نیمه زمین(حداقل)

روش: از آرایش صفی استفاده کنید، چهار صف از بازیکنان در پشت خط زیرین شکل می‌گیرند. حرکت‌های دریبل در یک چرخه، تمرین می‌شوند. دید بازیکنان روی سبد سمت مقابل، متمرکز می‌شود.

حالت‌ها:

• دریبل سرعتی: بازیکنان با یک دست به طرف دیگر زمین دریبل می‌کنند و در بازگشت دست دریبل کننده را عوض می‌کنند.

• دریبل با تغییر سرعت: بازیکنان با حرکت به سمت مقابل دریبل سرعتی و کشویی را جایگزین هم می‌کنند و در بازگشت از دست دیگر استفاده می‌کنند.

اموزش ریباند کردن در بسکتبال

عوامل ریباند

ریباند کردن مانند دفاع و حرکت بدون توپ در حمله، نیازمند عزم راسخ و تحمل سختی است. هر چند قدبلند و توانایی پریدن امتیاز است اما کلیدهای ریباند تصمیم و مهارت است. آمار بهترین ریباند‌کننده‌ها در بسکتبال حرفه‌ای یا دانشگاه، فهرستی از بازیکنان بلندقد یا با برش عمودی زیاد نیست. این مطلب درباره رده سنی دبیرستان و ابتدایی نیز درست است. ریباند کردن بیش از عوامل فیزیکی نیازمند تلاش قابل توجه و اجرای صحیح مهارتهای مورد نیازاست.

بدون شک توانایی‌های خاص بدنی  باعث برتری ریباند‌کننده‌ها است. بازیکنانی که بلند قد هستند، دستهای بلند دارند، میان تنه بزرگ دارند، پاهای ورزیده دارند و بالاتنه عضلانی دارند، بر دیگر بازیکنان برتری خواهند داشت.

توانایی پرش عمودی بدون تردید، سرمایه با ارزشی برای ریباند کننده است. هدف مربیان باید این باشد که ببینند همه بازیکنان مهارتهای ریباند را فرا بگیرند و به یادگیری مهارتهای پرش اکتفا نکنند. معنای این حرف آن نیست که شما مشوق بازیکنان برای پیشرفت در توانایی پریدن و به حد کمال رساندن آن نباشید. از برنامه‌های قدرتی و دیگر وسایل برای بالا بردن پرش عمودی بازیکنان در تمرینات خود استفاده کنید اما علاوه بر کمک به آنها برای پریدن در حداکثر ارتفاع، شما باید همچنین مطمئن شوید آنها بطور صحیح می‌پرند. مهارت صحیح پرش شامل خم کردن زانوها، پرش روی دوپا و استفاده از پرتاب کردن دستها برای رسیدن به حداکثر کشش بدن است. آموختن این روش برای پریدن نه تنها توانایی پرش آنها را به حداکثر ممکن افزایش می‌دهد بلکه به آنها کمک خواهد کرد در حالت پرش تعادل خود را حفظ کنند و تعداد خطاهای شارژ (حمله) با قسمت بالایی پشت بدن آنها را کاهش می‌‌دهد.

تشویق بازیکنان به ریباند

اولین گام در آموزش ریباند، قانع کردن بازیکنان است در این مورد که یادگیری و اجرای این مهارت در موقعیتهای بازی برای آنها اهمیت و مناسبت دارد. توضیح دهید که تیم کامل آن نیست که فقط شامل بلندترین بازیکنان باشد، در موقعیت پست بازی کنند یا توانایی پرش استثنایی داشته باشند بلکه تیمی است که در ریباند کردن استاد باشد. اگر شما از این گام اول بی‌توجه بگذرید احتمالاً از اجرای ریباند بازیکنان مطمئن خود در طول فصل ناامید خواهید شد.

دلایل ریباند

دلایل محکمی به بازیکنان ارائه دهید که چرا ریباند کردن مهارتی است که همه بازیکنان باید در آن به استادی برسند. آنها باید لغت ریباند را در معنای با اهمیت آن یعنی به دست آوردن و حفظ کنترل توپ و نقش کلیدی آن در نتیجه‌گیری تهاجمی تیم، در نظر آورند.

مالکیت توپ

بندرت بازیکنی وجود دارد که دوست نداشته باشد توپ را شوت کند. هرچند ممکن است ساده به نظر بیاید اما به آنها یادآوری کنید که نمی‌توانند شوت کنند، اگر توپی در اختیار نداشته باشند. ریباند اولین راه به دست آوردن و حفظ مالکیت توپ است در سمتی که تیم حمله خود را انجام می‌دهد، ریباند تهاجمی حفظ مالکیت توپ است که گاهی به یک گل سریع و آسان منجر می‌شود.

ضدحمله

توانایی یک تیم برای شروع ضد حمله بستگی کامل به ریباند ولودادن توپ به وسیله حریف دارد، به همین دلیل تیمهایی که ضد حمله خوب دارند همچنین دارای ریباند دفاعی موثری نیز هستند. صرف نظر از این که سبک حمله شما سریع یا کند باشد، راهبردهای اولیه شما باید بر بردن سریع توپ به زمین حمله، تأکید داشته باشد. این روش از آمدن همه بازیکنان تیم حریف به زیر سبد شما برای یک ریباند تهاجمی بعد از انجام یک شوت، جلوگیری می‌کند. بازیکنان اغلب ضد حمله را دوست دارند لذا تشویق آنها به تمرکز کردن روی ریباند باید کار آسانی باشد، با عبارتی ساده‌ این مطلب را در ذهن آنان جای دهید: بدون ریباند، ضد حمله‌ای وجود نخواهد داشت.

برنده شدن

شاید قویترین دلیلی که درباره اهمیت ریباند می‌توانید به بازیکنان ارائه دهید، این باشد که موفقیت در ریباند با برنده شدن در مسابقات، کاملاً قرین است. یک دوره تحقیق 10 ساله درباره ارتباط ریباند و برنده شدن در مسابقات، نشان می‌دهد که تیمهایی که بیش از حریف ریباند کرده‌اند، 80 درصد مسابقات خود را برنده شده‌اند. پیشتازان در ریباند در سطح کشور تعداد مسابقه بیشتری را از دارندگان بالاترین آمار در شوت منطقه ای و پرتاب آزاد برنده شده‌اند. این آمار بیان می‌کند که تیمهایی که مالکیت توپ را فقط بعد از گل زدن حریف به دست می‌آورند، در بهترین حالت در ازای هر امتیاز حریف امتیازی کسب خواهند کرد. ریباند موثر به یک تیم اجازه می‌دهد تا حریف را پشت سرگذارد.

تقویت و تحکیم انگیزه

متقاعد کردن بازیکنان به اجبار آنها برای ریباند، آسان‌تر خواهد بود اگر آنها بدانند که ریباند کردن به دست آوردن مالکیت توپ و ضد حمله مهم است و در پیروزی تیم اهمیت بسیاری دارد.

بازیکنانی را که حداکثر تلاش خود را برای ریباند کردن به کار می‌برند تشویق و تحسین کنید و بازیکنان ویژه را برای اجرای ریباندهای بخصوص، گزینش کنید بطور مثال بیشترین ریباند در نیمه‌وقت بازی، بیشترین ریباند دفاعی در بازی، بهترین سد کردن راه مدافع به سبد و غیره.

مطمئن شوید که آنها می‌دانند چقدر مربی و هم تیمی های آنها برای ریباند به عنوان یک مهارت تیمی و تلاش آنها برای عملکرد بهتر، ارزش قایل هستند. بعد از این که مطمئن شدید همه بازیکنان برای ریباند احساس مسوولیت می‌کنند و فهمیده‌اند چرا باید ریباند کنند، مهارتهای اساسی و بنیادی را برایشان تشریح کنید.

مهارتهای عمومی ریباند

مهارت پیشنهادی ریباند الزام می‌کند که بازیکنان جلو حریف قرار بگیرند و راه او را به سبد سد کنند و سپس توپ برگشت شده را ریباند کنند. هر چند به نظر می‌رسد ریباند شامل 3 بخش جدا از هم باشد، آنقدر سریع انجام می‌شود که گویی یک عمل منفرد است. مهارت ریباند عموماً وابستگی به سد کردن راه حریف به سبد دارد و بعضی اوقات «با کس اوت» یا کنترل کردن حریف نامیده می‌شود. همه بازیکنان باید اصول بنیادی و اساسی ریباند  را که ملزم عمل سد کردن راه حریف به سبد است را فرا بگیرند.

این موارد جداگانه بعد از ذکر عناوین زیر، مورد بحث قرار خواهند گرفت.

* شوت را ببینید.

* فرض کنید شوت گل نخواهد شد.

* مکان حریف را مشخص کنید.

* به سمت حریف بروید و راه او را به سبد سد کنید.

* به طرف توپ بروید.

* توپ را بگیرید و مالکیت خود را حفظ کنید.

* توپ را به خارج از محوطه یا به سمت زمین حریف ببرید.

شوت را ببینید

بازیکنان باید از زمان و مکان شوت آگاهی داشته باشند. صرف نظر از این که در حال دفاع حریف هستند یا در حالت حمله برای آزاد کردن خود تلاش می‌کنند، آنها همواره باید بدانند توپ کجا قرار دارد. دوباره به بازیکنان خود تاکید کنید در دفاع طوری قرار بگیرند که یار خود و توپ را زیر نظر داشته باشند و در حمله هنگام حرکت برای آزاد شدن، از دید جانبی برای دیدن توپ استفاده کنند. بازیکنانی که توپ را نمی‌بینند اغلب در مهارتهای بنیادی نظیر جاگیری و حرکت دارای مشکلاتی هستند که باید تصحیح شود.

زمانی که آنها می‌بینند شوتی در حال اجرا است باید فریاد بزنند "شوت" تا هم تیمهای خود را که ممکن است بطور لحظه‌ای دید خود را نسبت به توپ از دست داده باشند، آگاه کنند تا برای ریباند در جای مناسب قرار گیرند. گاهی شوت کننده فریاد می‌زند "کوتاه" یا "بلند" تا به هم تیمی های خود برای جاگیری مقابل حریف، کمک کرده باشد. مدافع شوت کننده اولین مسوول برای اعلام در دفاع است اما هیچکدام از این هشدار‌های زبانی به اندازه مشاهده خود بازیکن از رها شدن شوت، موثر نیست.

     به بازیکنان خاطر نشان کنید هر تلاش برای شوت یک ریباند بالقوه است

بازیکنان باید یاد بگیرند که همواره فرض کنند هیچ شوتی گل نخواهد شد و برای انجام کارهای مربوط به ریباند، حرکت کنند

فرض کنید شوت گل نمی‌شود

به بازیکنان خاطر نشان کنید هر تلاش برای شوت یک ریباند بالقوه است. بازیکنان باید یاد بگیرند که همواره فرض کنند هیچ شوتی گل نخواهد شد و برای انجام کارهای مربوط به ریباند، حرکت کنند.

حریف را پیدا کنید

تقریباً بدون استثناء، هنگامی که توپ در هوا است، بازیکنان جوان محو تماشای مسیر توپ تا سبد می‌شوند که این عادت مانع از کسب برتری آنها در جاگیری برای ریباند می‌شود. هنگامی که توپ در هوا است، اولین واکنش آنها باید تعیین جای حریف باشد. آنها مسوول سد کردن راه نزدیک‌ترین حریف خودشان به طرف سبد هستند.

این حرف بدین معنی نیست که بازیکنان نباید از فاصله و جهت شوت بی‌اطلاع باشند اما آنها باید از تماشاگر بودن هنگامی که توپ در هوا است، اجتناب کنند. بازیکنان را تربیت کنید که ریباند کننده‌های فعالی باشند بدین صورت که جای حریف را مشخص کنند در حالی که همزمان از جهت و زمان شوت نیز آگاهی دارند.

یک راه برای فهمیدن این که آیا بازیکنان فقط در حال تماشای خط سیر توپ هستند استفاده از یک تمرین ساده ریباند است. در این تمرین بعد از رها شدن شوت به وسیله بازیکن دیگر، بازیکن حریف با انگشتان خود شماره‌ای را نشان می‌دهد. بعد از ریباند توپ مدافع بازیکن علامت دهنده باید قادر باشد شماره‌ای را که حریف با انگشتان نشان داده است، گزارش کند. در غیر این صورت او احتمالاً بیش از اندازه متوجه توپ بوده است و توجه کافی به حریف نداشته است.

به طرف حریف بروید و راه او را سد کنید

هرچه بازیکن برای این هدف انجام داده است سکوی او برای گام و مرحله بعدی خواهد بود که همان سد کردن حریف هست. بازیکنان شما کار دشواری در ارتباط با 3 مرحله اول نخواهد داشت اما دور نگاه داشتن حریف از سبد تقریباً برای همه بازیکنان خصوصاً آنهایی که تازه کارند، دردسرساز خواهد بود.

هدف از دور نگاه داشتن حریف، کسب برتری برحریف‌ در ریباند است. در شرایط طبیعی اگر بازیکن جلوی حریف خود جا گرفته باشد، امکان ریباند کردن او بیشتر است. نام این کار جاگیری قسمت داخلی است زیرا بازیکن بین حریف و سبد جای گرفته است.

گاهی (هنگامی که حریف زیاد از حد زیر سبد رفته است و یک شوت از فاصله دور انجام شده است) موقعیت بیرونی (حریف بین بازیکن و سبد) ترجیح داده می‌شود. از آنجا که این حالت بندرت پیش می‌آید، در این بخش جاگیری مورد درخواست ما از بازیکنی که سد راه حریف کرده، موقعیت داخلی است. (شکل 1-17) تفاوت بین موقعیت داخلی و خارجی را تشریح می‌کند.

(شکل 1-17)

قبل از سد کردن، بازیکن باید به سمت بازیکنی که قبلاً جای او را مشخص کرده برود. بازیکن باید به سرعت حرکت کند و اجازه ندهد حریف موقعیت بهتری به دست آورد. به بازیکنان استفاده از چرخشها را برای یاری آنها در جاگیری داخلی برای سد کردن حریف، آموزش دهید.

هنگام سد کردن راه حریف، بازیکن باید در حالتی نظیر حالت ایستادن مناسب با مشخصات زیر باشد. پاها باید به موازات هم و فاصله بین آنها مساوی عرض شانه‌ها باشد، دستها باید بالا نگاه داشته شود در حالی که بازوها موازی زمین بوده و آرنج‌ها حالت خمیده دارند و کف دستها رو به بالا قرار گرفته‌اند. (شکل 2-17) حالت استاندارد بدن در حال سد کردن حریف را نشان می‌دهد.

(شکل 2-17)

سد کردن راه حریف به سبد، بخشی از رسیدن به ریباند است که اغلب باعث برخورد با حریف می‌شود. برخورد بطور طبیعی بوسیله بازیکن داخلی، آغاز می‌شود زیرا بازیکنان باید به سمت سبد چرخش کنند و در حالت مستقر برای ریباند قرار بگیرند (در حالی که هنوز بعد از رها شدن شوت حریف تعیین شده خود را زیر نظر دارند)، بعد از سد کردن راه او دیگر قادر به دیدن حریف نخواهند بود. (شکل3-17)

(شکل3-17)

بازیکنان در این حال باید از حس دیگر خود یعنی حس لامسه استفاده کنند. حس لامسه، حسی است که ادامه تعیین مکان حریف را ممکن می‌سازد. نشیمنگاه و آرنج‌ها اغلب برای این منظور بکار گرفته می‌شوند.

(شکل 4-17) نشان می‌‌دهد که چرا تماس بدنی با حریف اینقدر دارای اهمیت است. توجه کنید در (شکل 4-17) الف  تماس بدنی صورت نگرفته است و در نتیجه حریف فضای کافی برای رفتن به طرف سبد و به دست آوردن موقعیت بهتر برای ریباند را دارد. اما بازیکن (شکل 4-17) ب با تماس بدنی از جاگیری حریف در موقعیت داخلی برای ریباند، ممانعت می‌کند.برخلاف تصور گسترده، بسکتبال یک ورزش توأم با برخورد است و در این میان مربیان باید در ذهن داشته باشند که بعضی از بازیکنان ممکن است آمادگی بیشتری از دیگران برای جنبه فیزیکی ریباند داشته باشند.

 نکته: توجه داشته باشید که در تمرینات و بازیها بازیکنان را براساس اندازه، قدرت و آمادگی برای برخورد در مقابل هم قرار دهید.

(شکل 4-17)

برای توپ حرکت کنید

گفته قدیمی که بعضی بازیکنان خاص "بوی توپ را استشمام می‌کنند" ممکن است درست باشد. تعدادی از ریباند کننده‌ها به نظر می‌رسد برای ریباند کردن هر توپ برگشت شده، درست در جای مناسب هستند.

بخشی از موفقیت آنها ممکن است در ارتباط با غریزه ریباند باشد. هر چند احتمال قویتر آن است که ریباند کننده‌ها با هوش فطری آشکار، آموزش دیده‌اند شوتهای انجام شده از نقاط مختلف که تبدیل به گل نمی‌شود و از سبد برگشت می‌شود، کجا پایین خواهد آمد.

به بازیکنان خود آموزش دهید که تا غریزه ریباند را با توجه به اطلاعات مذکور در توزیع توپهای برگشت شده از سبد که در (شکل 5-17) آمده است، تقویت کنند. توجه داشته باشید که توپهایی که از یک سمت زمین شوت شده‌اند به احتمال بیشتر (70درصد لغایت 75درصد) بعداز برخورد به حلقه در سمت دیگر زمین فرود خواهند آمد. بازیکنان باید یاد بگیرند که در سمت مقابل مکان انجام شوت نسبت به سبد جای بگیرند.(جایی که به نام سمت ضعیف یا سمت کمک نامیده می‌شود) از طرفی دیگر باید به آنها گفته شود، اغلب شوتهای انجام شده از میانه زمین در منطقه‌ای وسط محوطه پنالتی، برگشت خواهند شد.

(شکل 5-17)

همچنین مطمئن شوید که بازیکنان می‌دانند که شوتهایی که از فاصله نزدیک رها می‌شوند نزدیکتر به سبد برگشت خواهند شد و آن شوتهایی که از فاصله دورتر رها شده‌اند در فاصله دورتر. در نهایت بازیکنان توجه داشته باشند بعضی حلقه‌ها توپ را در فاصله بیشتری برمی‌گردانند در حالی که تعدادی دیگر ضربه حاصل از شوت را گرفته و برد توپهای برگشت شده را کمتر می‌کنند. بازیکنان را وادارید در حین گرم کردن نحوه برگشت توپ از سبد را آزمایش کنند تا دریابند که آن حلقه برگشتهای بلندی تولید خواهد کرد یا کوتاه.

عامل دیگر برای موفقیت بعضی بازیکنان در گرفتن توپ، تلاش است. این نکته را فراموش نکنید که ریباند کننده‌های خوب تنبل نیستند! آنها طوری عمل می‌کنند گویی هر توپ بی‌صاحب مال آنهاست. این نحوه تفکر را در آنان القا کنید. برای این منظور به‌دست آوردن حداکثر ریباند، توپهای بی‌صاحب و توپ ربایی را بوسیله بازیکنان با تحسین آنها و دیگر تشویق‌ها و جوایز مورد توجه قرار دهید.

موقع‌شناسی و قدرت پرش 2 مشخصه مفید برای ریباند هستند. اگر بازیکن نداند کی و چگونه از  پرش خود استفاده کند همه‌ پرش‌های دنیا بی‌فایده خواهند بود. تمرینات متعددی وجود دارد که به بازیکنان کمک می‌کند تا درک کنند چه زمانی باید از پرش خود استفاده کرده و زمین را برای ریباند ترک کنند. یک تمرین مناسب و موثر آن است که بازیکنان بسادگی توپ را به تخته زده و در حداکثر ارتفاع پرش خود آن را بگیرند.

اموزش دریبل از پشت کمر در بسکتبال

دریبل از پشت کمر

دریبل از پشت کمر نمونه دیگری از یک مانور فوق العاده برای تغییر مسیر است.اساس این حرکت همانند دریبل کراس اور است،با این تفاوت که در پشت کمر بازیکن پایان می یابد.این حرکت معمولا بسیار موثر خواهد بود اگر در برابر مدافعی استفاده شود که در زمان دفاع کردن شما بیش از حد به یکی از طرفین متمایل می شود.

یک بازیکن راست دست برای انجام یک دریبل از پشت کمر باید مراحل زیر را طی کند:

-با دست راست خود توپ را دریبل بزنید؛طوری که توپ در جلوی بدن و سمت راست شما قرار داشته باشد.

-هنگامی که به مدافع نزدیک شدید پای داخلی (پای راست) خود را مستقر کنید و با پای بیرونی خود به سمت مدافع قدم بردارید.

-همان طور که از مدافع می گذرید،توپ را از پشت کمر خود،از سمت راست بدنتان به سمت چپ منتقل کنید.

-به دریبل زدن با دست چپ ادامه دهید.

دریبل بین پاها در بسکتبال

اموزش دریبل بین پاها

دریبل بین پاها نوعی از دریبل کراس اور است.هدف از این حرکت حفاظت از توپ در برابر دفاع و تغییر جهت دریبل شما هب صورت همزمان است.

مراحل زیر را برای اجرای دریبل بین پاها دنبال کنید:

-پاهایتان را به اندازه عرض شانه باز کنید و زانوهایتان را خم کنید.

-شروع به دریبل زدن توپ با دست غالب خود کنید.

-در حالی که به دریبل زدن ادامه می دهید با پای مخالف دستی که با آن دریبل می زنید،یک گام به جلو بردارید.

-به توپ به سمت بین پاهای خود ضربه بزنید؛توپ مستقیما به زمین برخورد می کند و در زیر پای غیر غالب شما قرار می گیرد.

-پس از بالا آمدن توپ آن را با دست مخالف خود بگیرید.

-به دریبل زدن با دست غیر تخصصی خود ادامه دهید.