انتخاب کفش مناسب دو و میدانی و پیاده روی

به طور کلی فاکتورهای موثر در انتخاب کفش پیاده روی را بدین صورت می توان در نظر گرفت:

انعطاف پذیری:انعطاف در قسمت برجستگی کف پا

رویه کفش:نایلون یا نایلون غربال شده

ضربه گیری:در قسمت کفی و پاشنه باید پد گذاری شود

کفی کفش: استفاده از موادی که دارای داوام بیشترو دارای پایه کربن است.

پاشنه کفش : در ناحیه پاشته باید حداقل 1.5سانتی متر لج داشته باشد.

به طور کلی ،کفش های ورزشی در قسمت ‌ جلوی‌ کفش باید ‌انعطاف‌ پذیری‌ کافی‌ داشته‌ باشد

 بطوریکه‌ شخص‌ براحتی‌ بتواند به‌ میزان‌ 45 درجه‌ آنرا خم‌ نماید . همچنین‌ لازم‌است‌ که‌ قسمت‌ پاشنه‌ 

کفش‌ حالت‌ ارتجاعی‌ کافی‌ داشته‌ باشد تا بتواند مقادیری‌ از فشار و شوک‌ وارد شده‌ ازطرف‌ زمین‌ به‌ 

پا را بکاهد.در راه رفتن ابتدا پاشنه پا با زمین تماس می یابد وجنس پاشنه کفش باید از موادی باشد 

که بتواند ضربه را به خوبی جذب کندهمچنین کف داخلی کفش باید حاوی لایه ای مناسب برای حفظ قوس پا و جذب ضربه باشد.

استارت دو و میدانی

هر نوع استارت باید روشی باشد که باعث افزایش شتاب ورزشکار شود.برای بدست آوردن این هدف دونده در زمان استارت باید حداکثر نیرو خود را برعلیه تخته استارت ( با دو پاهایش) در کوتاه ترین زمان ممکن بکار ببرد.مراحلی که یک دونده سرعت باید روی آن مرکز کند و یاد بگیرد ۱- حالت به جای خود ۲- حالت حاضر ۳- حالت رو.

حالت به جای خود

سه تغییر در تخته استارت باعث درست شدن سه نوع استارت خواهد بود .استارت کوتاه ، استارت متوسط و استارت بلند .پای نیرومند و قوی باید جلو و نزدیک خط استارت باشد.برای تعیین پای قوی تر ،مربیان ورزشکار را در حالتی که پاها موازی هم هستند از آنها می خواهند که به طرف جلو سقوط کنند هر پای که زودتر جلو آمد آن قوی تر است یا می توان از ورزشکار خواست که پرش یک پا انجام بدهد هر پا مسافت بیشتری پرید آن قوی تر است و جلو تر خواهد بود.بعضی از مربیان به ورزشکاران اجازه می دهند که هر جوری که  احساس راحت تر هستند انتخاب کننند .

در استارت کوتاه ورزشکار به خط نزدیک است. که پییشنهاد می شود که پای جلوی تقریبا ۱۶ اینج ( حدود ۴۵ سانتی متر) پشت خط باشد و پای عقب تقریبا ۱۱ اینج ( حدود ۲۸ سانتی متر) پشت پای جلو قرار گیرد .در استارت متوسط پیشنهاد می شود که پای جلو تقریبا ۲۱ اینج ( حدود ۵۳ سانتی متر )پشت خط باشد و پای عقب تقریبا۱۶ اینج ( حدود ۴۵ سانتی متر)  پشت پای جلو قرار گیرد.استارت بلند پیشنهاد می شود که پای جلو تقریبا ۲۱ اینج (حدود ۵۳ سانتی متر) پشت خط قرار گیرد و پای عقبی تقریبا ۲۶ اینج (۶۶ سانتی متر) پشت پای جلوی باشد.شما می توانید انواع این روش ها را امتحان کنید ولی روش استارت متوسط بهترین روش است چون این روش ورزشکار را در بهترین حالت نیرو  و توان قرار می دهد چون زاویه بدن و انگشتان پا به سر در حالت رو که به سرعت بالا می انجامد بین ۴۱ و ۴۵ درجه هستند.در مسابقاتی که مسیر مستقیم می باشد مطمین شوید که تخته استارت در وسط خط قرار دارد و به زاویه دیگر منحرف نیست . بیاد داشته باشید که پاها باید با تمام نیرو به تخته استارت چسپیده شده باشد مثل اینکه می خواهید آن ر به عقب پرتاب کنید.یک وضعیت استارت راحت که سرعت بالا و زاویه مورد نیاز را بدست آورد این است که زاویه زانو ثابت باشد .تا حالا با یک نوار متر دقیقا فاصله بین دو پا را اندازه گییری کرده اید. این نوار متر باید هر تمرین و مسابقه بعنوان وسایل مورد نیاز لازم است چون تخته استارت ها با هم متفاوت هستند.

حالت حاضر

تخته استارتی که شما ورزشکاران روی آن قرار دارند موقعیتی درست کند که در آن زاویه زانو جلوی ۹۰ درجه و زاویه زانو عقبی ۱۲۰ درجه باشد. ورزشکا ر باید نیرو (قوی و) مساوی با دو تا پا وارد کند و  وزن بدن را بالای دستهایشان حرکت دهند و توسط دست ها از آن حمایت کنند.ورزشکار باید دستهایش را کمی پهن تر از شانه هایش قرار دهد که با  انگشت شست و دیگر انگشتان یک حالت پل مانند درست کند و سر برای استراحت در یک موقعیت راحت قرار کی گیرد و گردن بی حرکت و باسن کمی بالاتر از سطح سر و شانه قرار کی گیرد.

حالت رو

از وقتی که دپانچه زده می شود ورزشکار باید باید با دو پاهایش به سمت جلو و بالا هل داده . دست ها با سرعتی که می توانند زده بشوند و ورزشکار به معنای واقعی کلمه از تخته استارت جدا شود. نه به بالا بپرد و نه به جلو بپرد. شما به دنبال یک نیرو و یک حرکت شناور هستید.بعد از حالت رو ورزشکار باید به جلو رفتن را با زاویه ۴۵ درجه ادامه دهد و از روی زمین کشیده از ظریق مچ پا ،از طریق مفصل زانو ، باسن و سپس از طریق سر . پنجه ها باید زمین را چنگ بزند پس از طی حدود ۳۰ متر دونده حالت راست تری به خود می گیرد. دستها تا ارتفاع شانه ها بالا می آیند دستها هرگز به طرف خط میانی بدن تمایل پیدا نمی کنند.

به همان اندازه که مسابقه به جلو میرود باید زمین را بکند و شروع به دویدن بلند و سبک بکند و حالت ریلکس و را در صورت و و دست هایش حفظ کند. برای جط پایان دونده می تواند خم شده یا اینکه با تمام قدرت از خط پایان رد شود. من عادت کرده ام  که حالت خم شدن را به ورزشکاران آموزش دهم اما پی برده ام که لازم نیست تمام وقت ها ان را انجام دهم . ورزشکار به سبکی خود را در حالت خم شدن قرار می دهد ولی من از ورزشکارانم می خواهم قبل از آهسته کردن یا هر واکنش دیگر از خط پایان رد شوند.

ملاحظات ۲۰۰ متر

اینجا دو موضوع برای آماده سازی دویدن ۲۰۰ متر وجود دارد.همه مکانیک استارت ، شروع  ،کندن و زاویه در اولین گام ها دقیقا از ۱۰۰ متر تا ۴۰۰ متر یکسان است-اما آنها بیشتر در مسابقات کوتاه تر نسبت به مسابقات طولانی تر حساس تر و بحرانی است. در مسابقات طولانی تر ورزشکار در قوس استارت می زند آنها به تنظیم تخته استارت نیاز دارند پس دستی که در سمت بیرون ( دست راست) قرار دارد دقیقا پشت خط قرار می گیرد و دست داخلی (دست چپ) حدود ۱۰ سانتی متر پشت خط قرار می گیرد.تخته استارت به همان شیوه ۱۰۰ متر باقی می ماند.

وقتی که تپانچه زده می شود ورزشکا ربه سمت قوس می دود و با یک مسیر مستقیم از تخته جدا می شود. شانه چپ باید اندکی خم شود و دست راست باید ( فقط در قوس دویدن)فقط در امتداد وسطط بدن زده شود. از وقتی که دونده از قوس بیرون می آید او نباید به سمت بیرون شناور بشود در عوض در حالت چرخش باید ثابت باشد.ورزشکار قوی تعین می کند دویدن با چرخش و کنترل شتاب به راست چقدر سخت است. در هر صورت هدف حفظ فرم و سرعت به سمت خط پایان است.

پیست دو و میدانی

پیست های دو و میدانی ازنظر اندازه دردونوع 400 و 200 متری ساخته می شوند. این پیست های دارای شش یا هشت خط ( لاین )هستند که نوع رسمی آن دارای هشت خط برای دویدن است.

پیستهای داخل سالن دارای هشت خط برای دوهای 60 متر و 60 متر با مانع بوده ولی برای بقیه دوها از چهار الی شش خط تشکیل می شوند. پیستهای 400 متری را بانام فضای آزاد و پیستهای 200 متری را داخل سالن نیز می نامند . همچنین از نظر نوع پوشش مورد استفاده در داخل پیست های ورزشی می توان آنها را به دونوع تارتان ( مواد مصنوعی از جنس پلاستیک  مخصوص) و خاکی (خاک مخصوص قرمز رنگ )تقسیم بندی کرد .

محل شروع دوهای مختلف در نقاط مختلف پیست است که بستگی به طول دویدن دارد . به عبارتی  محل آغاز دوها طوری است که در نهایت همه آنها در یک نقطه مشترک ( محل استقرار داوران زمان سنج) به اتمام می رسند.